Als je je baby verliest in Corona tijd, maart 2020.

Ik word gebeld door een bekend telefoonnummer, heb onlangs de uitvaart van haar vader verzorgd. Een vriendin van haar heeft zojuist in het ziekenhuis een baby gekregen wat helaas een paar uur na de geboorte is overleden.
Of ik iets voor haar vriendin kan betekenen…
Tuurlijk, laat haar maar bellen. De vriendin is opgelucht. Het is fijner om iemand te benaderen die je kent.

Later heb ik de moeder aan telefoon, verdrietig, machteloos. Ze willen heel graag hun zoontje mee naar huis nemen of dit kan. In dit geval kan dat, meestal kan dit wel.
Normaal gesproken zou ik in de auto stappen en naar het ziekenhuis rijden maar dit kan nu niet ivm Corona). Ze mogen ’s-middags naar huis, moeder heeft een keizersnede gekregen, een flinke ingreep. Haar ouders wonen vlakbij en zorgen voor hun 6-jarig dochtertje want ook zij mogen niet op bezoek komen in het ziekenhuis. We spreken af dat we een speciale baby-koeling alvast in het wiegje gaan installeren zodat alles klaar staat voor als ze thuis komen. De kersverse opa en oma krijgen uitleg over de speciale koeling, alles staat klaar ….

De volgende dag ga ik op huisbezoek. Ik vind het zo moeilijk om in deze periode iemand geen hand te mogen schudden, ze begrijpen het wel, maar toch. Ik zou zo graag gewoon een knuffel geven of een hand op hun schouder willen leggen, t voelt zo afstandelijk. Ik laat mijn ogen spreken en leg mijn hand op mijn hart. Er is verdriet, het mannetje was zo gewenst. Vol trots laten ze mij hun te kleine mannetje zien, helemaal perfect. Ze willen graag veel zelf doen en ik bied ze daar ook de ruimte voor. Een dag later kom ik nog even aan om zijn grote zus 2 knuffeltjes te laten kiezen uit mijn troostknuffelmand. Het worden zebra’s want ze houdt zelf van paarden. Met een blauw lintje want dat is haar lievelingskleur.

De ceremonie houden ze enkele dagen later intiem thuis in de tuin. Symbolisch wordt er een jonge Magnolia boom geplant. Deze geeft mooie bloemen in de maand maart, de geboorte maand van hun zoontje.
Ik zie hen later in de week bij het crematorium waar we nog een moment samen hebben. Er wordt voor de laatste keer geknuffeld, een laatste kus, een laatste gedicht. Samen blazen we belletjes, allemaal kusjes die naar de hemel gaan. Het mandje met hun zoontje met tekeningen van grote zus en losse bloemen van het gezin wordt achtergelaten.
’s-avonds krijg ik nog een lief appje: dank je wel voor de begeleiding en ondersteuning. We hebben een fijn afscheid gehad en alles is naar wens verlopen. Vanavond eens naar de sterren kijken om te zien welke erbij is gekomen ..